Zijn gevoelens waren zorgvuldig gebarricadeerd. Als ik de barricade wilde slopen, dan reageerde hij met een grauw en een snauw. Trok ik opnieuw aan het breekijzer, dan kreeg ik zijn woede te verduren. Na een tijdje probeerde ik niet meer in zijn ziel in te breken. De relatie werd en bleef daarna oppervlakkig.
Karakterkenmerken: gesloten, nors, humorloos, bezitterig, principieel
Sessie 30 minuten
Stap 2 - Opdracht 2/1
Zinsbouw en grammatica zijn bij therapeutisch schrijfsessies niet belangrijk. Het gaat erom dat je 30 minuten lang je voorbijtrekkende herinneringen opschrijft (Zet een timer).
De problemen begonnen toen ik een jaar of 15 was. Het leek voor hem niet te bevatten dat ik onderweg was een jonge vrouw te worden. Er zijn niet veel vriendjes geweest, maar daarvan was ook geen enkele goed genoeg. Wat zijn precieze verwachtingen waren van mijn ridder op het witte paard, dat werd natuurlijk niet geuit. De conflicten, die ik het liefst wilde vermijden kwamen toch op mijn weg. Geen geschreeuw in boosheid of harde woorden, nee, het was de norse blik, de stille afkeuring, die ik tot diep in mijn ziel voelde.
Elk hoogtepunt in mijn leven, dat met hem gedeeld moest worden, dat was een zware missie, waarbij je de uitkomst nooit zeker wist. Een mededeling over samenwonen werd ontvangen met afkeurende stilte en weglopen bij het gesprek. Een gesprek een paar jaar later over een bruiloft werd met vreugde ontvangen. Dit was dan weer opmerkelijk, omdat hij mijn partner nog steeds niet liefdevol in de familie had opgenomen. Elf jaar later was de zwangerschap, die gelukkig ook met liefde werd begroet. De tweede zwangerschap verwachtte ik eenzelfde reactie, maar helaas werd deze vreemd genoeg met zorgelijke blikken ontvangen. Natuurlijk werd de zorg niet geuit en ik vroeg er niet naar. Ik verliet het huis met een vervelend gevoel. Er waren ervoor al tijden geweest met veel frustraties en zelfs een half jaar van elkaar niet zien. Daar was wel een uitbarsting aan vooraf gegaan. Het waren een rustige zes maanden en ik had er meer van willen hebben. Hij kwam met partner langs en het kwam weer tot een strijd, waarbij er geen begrip was voor mijn standpunt. Om de lieve vrede werd de strijdbijl begraven, maar het onbevredigende gevoel bleef knagen. Sinds ik een klein meisje was heb ik het gevoel gehad een vreemde te zijn in het gezin. Ik voelde mij er niet thuis. Ik dacht overal anders over. De enige connectie die ik had met hem was het tuinieren. Hij wist veel Latijnse namen van de planten. Als hobby-hovenier had hij de mooiste tuin van het dorp gecreëerd. Het was een veilig onderwerp om over te praten. Tijdens mijn tienerjaren slokte de verbouwing van het huis al zijn tijd op. Later ging ik er op visite. Ik kwam nooit echt thuis. De gevoelsafstand bleef en de gesprekken oppervlakkig. Alle onderwerpen die voorzichtig werden aangeroerd, zoals politiek en andere wereldse zaken werden al snel weer beëindigd vanwege de totaal verschillende meningen. Mijn mening werd nooit goed bevonden. Er werd niet eens een poging gedaan om een ander standpunt te overwegen, laat staan een eigen standpunt te herzien.
Jaren gingen voorbij. Uiteindelijk was er het moment van de druppel die de emmer deed overlopen. Al langere tijd had ik het moment om hem de boodschap over een operatie mee te delen uitgesteld. Een belangrijke ingreep voor mij vanwege rugklachten. Op de dag voor de operatie dan toch de confrontatie. Hij reageerde heftig verontwaardigd. 'Wat een onzin', zei hij. Ik vertelde over mijn klachten en legde hem uit waarom het voor mij belangrijk was. Voor geen millimeter begreep hij mijn verhaal. Hij weigerde echt te luisteren. Ik ben opgestapt en naar huis gereden. In de verwachting dat hij diezelfde avond of in ieder geval de volgende dag op de stoep zou staan om zijn excuses aan te bieden, wachtte ik. Een week later kwam er met de post een kaart, waarin een excuus en het verzoek 'gewoon' weer langs te komen en 'gezellig' koffie te drinken. Intussen was ik geopereerd. Geen bezoek, geen telefoontje, maar in plaats daarvan een onpersoonlijk kaartje. Het was niet de afstand in kilometers tussen ons dat een bezwaar kon zijn. Het waren er maar 25. Ik heb hem nooit meer bezocht. Ik kon het niet meer. In zekere zin gaf het mij rust. Op zijn begrafenis ben ik niet geweest. Later bleek dat hij me had onterfd. Hij had gereageerd, zoals altijd deed. In frustratie en woede.
Wat heb ik geleerd: Achter die barricade school een diep verdriet, dat zich uitte in frustratie en boosheid. Dat weet ik nu, maar als kind wist ik dat natuurlijk niet. Mijn conclusie als kind was: om hem tevreden en rustig te houden moeten conflicten worden vermeden. Je eigen mening hou je voor je. Dat deed ik dus ook op school. Daar kreeg dan weer het stempel 'verlegen' opgedrukt. Het maakte me tot een onzeker meisje. Nu weet ik, dat ik mijn eigen verhaal heb gemaak, want op een oude schoolreisfilm zag ik mijzelf als jong meisje (12) en bleek ik helemaal niet verlegen te zijn onder leeftijdsgenoten. Het opende mijn ogen, maar het duurt lang voor oude aannames over jezelf verdwijnen. Het is hard werken.
Comments