Eerste bewuste herinneringen

Ongeveer vijf was ik toen het bewustzijn zich in mij nestelde. Ik was een blije en gelukkige kleuter in een harmonieus gezin. Er leek geen vuiltje aan de lucht.

Zinsbouw en grammatica zijn bij therapeutisch schrijfsessies niet belangrijk. Het gaat erom dat je 30 minuten lang je voorbijtrekkende herinneringen opschrijft (Zet een timer).

Ik woonde met mijn ouders en mijn broertje in een dorpje bij Apeldoorn. Het was een mooie tijd. Vrij en blij woonden we aan de rand van bos en weilanden. We hadden zelf ook een stukje bos. Mijn vader groef achterin het bos grote diepe kuilen waarin we de vuilnis gooiden. Denk daarbij niet aan plastic, want dat was er toen nauwelijks. Het waren biologisch afbreekbare dingen. Er was sowieso niet veel afval om weg te gooien. We bezaten, in vergelijking met de tegenwoordige tijd, niet veel goederen. Ook werd niet alles apart verpakt. Schroefjes bijvoorbeeld kocht je per stuk en werden in een papieren zakje meegegeven.

Blije herinneringen

Mijn vader, een zeer ambachtelijke man, maakte onze eerste doucheruimte in het kleine halletje van anderhalf bij anderhalve meter bij de achterdeur. Als we gingen douchen, dan ging de deur op slot en een klein gordijntje dicht. Oh ja, eerst moest dat halletje worden ontruimt. Schoenen, laarzen en klompen naar buiten. Jassen werden van de kapstok gehaald. Douchen was in die tijd een hele onderneming en gebeurde daarom ook maar 1x per week. Op een van de douchedagen kwam iemand aan de achterdeur, terwijl mijn moeder onder de douche stond. Ze was vergeten het gordijntje dicht te trekken. Hilariteit alom.

Samen met mijn broertje beschikte ik over een groot speelerf met bos, een grasveld, een zandbak, een schommel en een schuur met hooibalen. Ik herinner me dat ik leerde hoe je een touw draaide. Aan de deurklink werden pick-up touwen vastgemaakt en met een handboormachine werd er een dikker touw van gedraaid. Vraag me niet hoe dat precies ging, want dat herinner ik me niet. In de winter maakten we een glijbaan van het pad naast de schuur. Urenlang vermaak. Aan de voorkant van het huis stonden dikke beukenbomen. Op een dag deden mijn broertje en ik een hardloopwedstrijd. Ik weet nog dat ik zo hard liep dat ik niet meer kon stoppen. Met volle vaart liep ik frontaal tegen de boom op en klapte achterover. Ik weet nog dat alle adem uit mijn longen verdwenen leek. Ik kon heel even niet meer ademen.

Op een dag zat ik naast mijn broertje op de oliedrum achter het huis. Niemand was thuis. Plotseling stond daar een hond. Enthousiast kwispelend stond hij daar blij te zijn. Wij waren op dat moment niet zo blij. Wij dachten namelijk dat de hond kwaad in de zin had. De hond sprong tegen de drum en zijn bek kwam gevaarlijk dichtbij. We zinden op een list, maar konden er geen bedenken. Er restte maar een oplossing. Rennen. Vader werkte ruim 500 meter verderop in een hoeve die bij een villa hoorde. Hij verzorgde de dieren en het landgoed. Wij renden en renden. Ons harten bonkten. De hond was dolenthousiast. Eindelijk wilden we met hem spelen. Een van de hoge deuren van de hoeve stond open. We renden naar binnen. Helaas voor ons was de hond ook al binnen. We gilden en schreeuwden. Vader kwam snel aangerend en lachtte ons uit, toen we hijgend en in paniek ons verhaal deden over de kwade hond, die op een afstand nog steeds stond te kwispelen. Tja, daar stopt de herinnering aan het voorval. Een teken dat het een goede afloop had en onze vader onze angst heeft kunnen wegnemen.

Een andere gebeurtenis heeft te maken met mijn vader. Hoe hij van dierenvriend in een kippenplukker veranderde. Een kip werd onthoofd en rende als kip zonder kop nog even rond. Hij doopte de kip in een emmer kokend water, opdat de veren makkelijk loslieten. Er werd geen rekening gehouden met een tere kinderziel. Wij zijn opgevoed dichtbij de natuur met haar mooie en wrede kanten.

Kinderlevensles

Het leven is prachtig, doch met rafelige randjes, die op plekken scherp zijn en je pijn zullen doen.

---