“Hé jij, dood, weet je nog wanneer we elkaar voor het eerst hebben ontmoet? Ik was 18. Je hebt me de stuipen op het lijf gejaagd. Jij hebt de ziel uit mijn lieve opa getrokken. Heb je gezien hoe mijn familie me naar zijn kist heeft moeten trekken? Ik wist niet wat ik zou zien. Ze hadden me verteld, dat opa in die kist lag. Dat ik niet bang hoefde te zijn. Maar die man in de kist, die leek niet op mijn opa. Het was een zielloos lichaam. Dat hij daar zo vreselijk stil lag, dat is jouw schuld. […]”
Zinsbouw en grammatica zijn bij therapeutisch schrijfsessies niet belangrijk. Het gaat erom dat je 30 minuten lang je voorbijtrekkende herinneringen opschrijft (Zet een timer).
Schrijfsessie uit het therapeutisch schrijven SpinragVrij Programma - Trefwoord 'de dood'.
Spelling, grammatica en zinsbouw zijn van geen belang tijdens een schrijfsessie.
Vervolg: Sindsdien ben ik bang voor je. Mijn lieve opa had 14 dagen ervoor afscheid van mij genomen. Hij gaf mij een hand en zei: ‘Het ga je goed, meisje’. Dat is iets wat hij nooit deed. Een hand geven bedoel ik. En dan ook nog hem laten sterven op kerstavond, hoe kon je zo wreed zijn. Had je hem verteld, dat je hem zou komen halen?
Toen kwam je vaker langs. Je haalde zijn dochter, mijn tante, die mij in het ziekenhuis zei, dat ze graag langer wilde leven. Je had geen compassie met haar. Je haalde nog een oom, mijn schoonvader en ja, ook een jonge jongen. Hij was nog maar zeventien. Het was een jongen met bravoure en dat heeft hij op een avond na kerst met de dood moeten bekopen. Oké, het was geen fijne daad om dat vuurwerk af te steken vlak voor het raam van de buurman. Hij wist ook dat de buurman een zonderlinge man was. Het was pesten, ja, dat was het. Dat jij, de boos geworden, buurman een wapen in de hand zou leggen en dat jij ook de trekker zou overhalen, dat had toch niemand verwacht. Wist jij, dat hij op zolder een hele verzameling vuurwapens had liggen? De jongen had misschien een afstraffing verdiend voor zijn asociale gedrag, maar je gaf hem geen kans. Dat is vreselijk hard. Je had zijn leven nog niet hoeven nemen. Ik heb vreselijk gehuild op zijn begrafenis. Eigenlijk schaamde ik mij voor mijn tranen. Zijn ouders en zijn broertje leken hun lot zoveel rustiger te ondergaan. Mogelijk hadden ze iets rustgevends ingenomen. Dat had ik ook moeten doen. Maar het raakt mij altijd extra hard als jij kinderen meeneemt. Er zijn meer kinderen, die een beter lot hadden verdiend, dan jouw vroegtijdige bezoek. Een achternichtje van vijf, verdronken in het zwembad op de camping. En dan denk ik ook ineens weer aan mijn buurjongetje van zes. Dat was een ware tragedie waar mijn opa bij betrokken was. Mijn opa, altijd haastig, reed met zijn trekker en wagen de oprit langs. De wagen stootte door de kuilen en sloeg opzij. Jij had je oog op dat kleine jongetje laten vallen. De wagen raakte hem tegen zijn hoofd en hij heeft nog een tijdje in coma gelegen. Ik zie nog hoe de kleine kist naar binnen werd gedragen.
Maar eigenlijk, nu ik zo terugkijk, heb ik je al veel eerder ontmoet. Je was er. vanaf een afstand, maar desondanks. Eigenlijk is mijn angst voor jou toen al geboren. Op de basisschool hoorden we op een onheilspellende dag, dat een meisje was verdronken in het kanaal. Het besef van eindigheid kwam bij mij zo hard binnen, dat ik flauwviel en een leraar mij naar huis heeft gebracht. Later in die schoolperiode werd een meisje door een bus geschept. Er overleed een jongen met een tumor. Als puber heb ik meegemaakt, dat er in een meimaand zoveel jonge mensen door jou werden gehaald, dat ik zoiets dacht als: wanneer is het mijn beurt. Een echtpaar verongelukte en de dochter overleefde de tragedie. Nog een stel, dat zich had verloofd, verongelukte. Dan zijn er nog die jongens die op een mistige morgen achter op een trekker met aanhanger reden. Het is voor mij niet te bevatten, waarom je deze jonge mensen hebt gehaald.
Met de jaren ben ik meer aan jou bezoeken gewend geraakt. Ik weet dat je wreed kan zijn. Maar ik weet nu ook, dat je een heel bijzondere gave hebt. Want toen oma van tweeënnegentig in het ziekenhuis mijn zoon wees op de prachtige vlinder in de kamer, wist ik dat jij plannen had oma te halen. Mijn zoon zag geen vlinder, want er was echt geen vlinder in de kamer op dat moment. Een paar dagen later was het zover en heb je haar meegenomen. Tijdens haar opbaring in haar slaapkamer zat een vlinder stil op de muur. Pas na haar begrafenis was de vlinder weg. Het verhaal gaat, dat de ziel van een persoon in een vlinder veranderd. Dat zou het geval kunnen zijn, want een tijdje later kwam een vlinder zomaar de woonkamer binnenvliegen. Ze bleef hangen en leek mij aan te kijken. Ik begroette haar als zijnde oma en bedankte haar voor alles en zei haar, dat ze nu vrij was. De vlinder fladderde nog even en vloog toen naar buiten en verdween in de verte. Dit vertel ik aan weinig mensen, omdat het in de meeste gevallen leidt tot opgetrokken wenkbrauwen.
De volgende schrijfsessie is een brief aan de overleden moeder van mijn vader. Zij was hét taboe-onderwerp in onze familie.
Comments