Na een paar rondjes rijden over de P24 - de langparkeerplaats bij het vliegveld in Düsseldorf - mopper ik er lustig op los. Een parkeerplek vooruit reserveren. Zeker zijn van een plek. Heel handig. Maaáár… Zucht. Geen plek meer. Half over de lijnen geparkeerde auto’s en zelfs eentje die de doorgang blokkeert… Ineens valt mijn oog op een doorgang naar een naastgelegen veldje. Volop lege plekken. Oké, ik geef het toe! Ik mopper weleens wat te voorbarig. Auto geparkeerd, koffertjes eruit en de winterjassen omgeruild voor zomerjassen. Wij, mijn man Peter en ik, vliegen per slot van rekening naar het warmere zuiden. Brrr, snel naar de bushalte, waar een shuttlebus - die net wegrijdt ☹️ - ons naar Terminal Eins moet brengen. Na een kleine tien minuten wachten, komt de bus weer aangereden. Intussen ben ik in mijn zomerjasje bij negen graden Celsius een tamelijk verstijft en bibberig mensje geworden. Eenmaal in de terminal zijn we vrij snel door de douane. Zeer vriendelijke douaniers, die zich verbaasden over de vier potjes speculaaskruiden in onze koffer. De twee pakken oliebollenmix hebben ze gemist. De kruidenwaren zijn voor onze dochter Fleur, die als kok werkt op een luxejacht. Ze wil de crew verrassen met Nederlandse pepernoten en oliebollen. We bestellen een levensgrote beker koffie. Langzaam maar zeker krijg ik mijn normale lichaamstemperatuur terug. Amerikaanse koffie…hmm, er is blijkbaar maar één koffieboontje door het hete water gezwommen… slap bakkie.
Mijn dochter vertelt me later, dat dat het recept voor American coffee is. Met heet water verdunde koffie. Mijn ouders zouden het een heerlijk kopje koffie gevonden hebben.
Citylove op het eerste gezicht
Circa twee uren en het lezen van verschillende tijdschriften later verlaten we de Airbus en lopen we naar de uitgang van de terminal op het vliegveld van Barcelona. ‘Wel even de pas erin’, beveelt Fleur via een whapp-je. Het is inderdaad een onverwacht eind lopen naar de uitgang. Immer gerade aus. Hoe wordt rechtdoor in Nederland en veel andere landen aangegeven? Juist. Pijl omhoog. Maar niet in Spanje. Hier wijst de pijl naar beneden. Je wordt daardoor even op het verkeerde been gezet. De meeste reizigers hebben de pas erin. Vol zelfvertrouwen, alsof we hier dagelijks lopen, volgen we hen naar de uitgang. Pas later ontdekken we, dat naar beneden gaan en naar boven gaan, met pijl langs een trap wordt aangegeven. In de aankomsthal staat dochterlief ons al op te wachten. ‘Snel naar de auto, want het is koud buiten’, zegt ze. Koud? Hoezo koud, het voelt als voorjaar hier. Intussen is het donker geworden en van de omgeving zien we alleen de lichtjes van de stad in de verte. Het is druk op de weg, maar Fleur is na een jaar wonen in Barcelona duidelijk vertrouwd met het verkeer. Na de auto te hebben geparkeerd op het terrein van de jachthaven Port Vell, lopen we eerst naar het dichtbijgelegen hotel om in te checken. Onze kamer in het H10 vier sterren hotel is ingericht met zwart-wit tinten met een grote spiegel aan de zijkant, waardoor de kamer groter lijkt. De badkamer is ruim en heeft een bad met een regendouche. Op de spiegel zit een vergrootglas-spiegel geplakt. Dat is gedaan door een lange persoon. Te hoog. Ik moet op mijn tenen gaan staan en mijzelf volledig uitrekken voor ik erin kan kijken. Kijk je toch in de normale spiegel, zeg je? …Ik zal je iets verklappen; ik ben van de leesbril generatie, dus… De heerlijk geurende zeepjes, shampoo en bodylotion ontbreken uiteraard niet. Er zijn voldoende badlakens, handdoeken en zelfs twee badjassen en badslippers. Alles tiptop voor een aangenaam verblijf. Hou jij niet zo van hotelketens? Maak dan een keuze uit de luxueuze boetiekhotels. Deze hotels hebben een eigenzinnige, persoonlijke stijl en accommodatie.
Freezing sweet
Het hotel ligt op nog geen tien minuten loopafstand van de jachthaven. We hebben om zeven uur met Fleur en haar Bob afgesproken om een cocktail te gaan drinken. We begroeten onze schoonzoon en betreden de enorme hal van het Museu D'Historia De Catalunya. Een enthousiaste medewerkster van dit prachtige authentieke gebouw begeleidt ons in de lift naar de vierde verdieping naar Restaurant 1881. We bestellen. Ik kies een frozen daiquiri mango. Heerlijk zoet. De smaak brengt je in vervoering en je waant je aan een tropisch strand. Of is dat de warmtestraler die op mij gericht staat. Op de achtergrond hoor je auto’s rijden en zo nu en dan claxonneren. We kletsen bij over koetjes en kalfjes. ‘Wel even doordrinken, mam’, maant Fleur, ‘We gaan zo uit eten.’ Ja, ze is een beetje streng, onze dochter. Prima. Ik zet vaart achter de inname van mijn frozen daiquiri. Dat neemt mijn lichaam mij niet in dank af. Ik voel me totally frozen bij ons vertrek naar restaurant Mesón. ‘Buiten of binnen zitten’, hoor ik. ‘Binnen!’ is mijn rappe antwoord. Ik kan het klappertanden nog maar nauwelijks bedwingen en bestel een thee om mijn ingewanden weer te ontdooien. Met nog een alcoholische versnapering ernaast ben ik binnen de kortste keren weer opgewarmd. Als je voor het eerst Spanje bezoekt, dan eet je paella met, in ons geval, een konijn met veel botjes, geserveerd in een gietijzeren braadschotel met een doorsnee van een halve meter. Een goed gekozen fles rode wijn en een karaf water maakt het geheel compleet. Het personeel is vriendelijk en oplettend. Ze hebben ook goed zicht om de gast te kunnen observeren, want het restaurant is van 100 Watt lamplicht voorzien. Hoeveel lumen? Geen idee. Er is vast een gemakkelijk omrekensoftwarepagina op het wereldwijdeweb te vinden. Het overdadige licht is geen storende factor. Waarschijnlijk is het iets typisch Zuid-Europees en dineren alleen noorderlingen in het halfduister. Het lukt ons bijna de pan leeg te eten. Ik had vreselijke trek. Wat was ons laatst genoten maal van deze dag ook alweer? …Ik weet het. Op het vliegveld in Düsseldorf; een naar niets smakende sandwich. Verbazingwekkend eigenlijk, dat je naar niets smakende etenswaren kunt produceren.
Fitness score
Dag van aankomst in Barcelona
Score volgens de iPhone Gezondheid-app
Wandelen 5,1 kilometer
6967 stappen
We bleven op vlak terrein. Dus 0 verdiepingen vandaag.
Rafelrandje
Terug op de hotelkamer praten we nog even na. Peter heeft ondertussen zijn "pyjama-shirt" aangetrokken. Vanaf het bed kijk ik op en schiet in de lach. De mouw is van pols naar elleboog totaal gerafeld. Ik schater het uit en bekijk de andere mouw. Die ziet er niet veel beter uit. Van al zijn shirts heeft hij nou net dit armoedige exemplaar in zijn koffer gestopt. Ik heb intussen buikpijn van het lachen. Ergste is, dat ik het met het opvouwen van de was niet heb opgemerkt. Dat zegt dus ook iets over mij 🙊.
Vind je dit een leuke blog? Lees dan ook
Deel 2 | November-Zomerdag in Barcelona
Comments